محورهای فکری شعر نو از سال 1332 تا 1357

در فاصله ی سالهای 1332 تا 1357 تحت تاثیر شرایط اجتماعی و سیاسی ایران جریانات مختلفی در شعر نو شکل گرفت . بعد ازکودتای 28 مرداد 1332 ، رمانتیسم سیاه جریان مسلط شعر نو شد . نصرت رحمانی نماینده ی شاخص این جریان بود . این جریان پر از مضامینی از قبیل یاس، مرگ و اندوه و گناه بود . علاوه بر رمانتیسم سیاه، شاخه های دیگر این جریان شامل رمانتیسم غنایی، رمانتیسم اجتماعی و رمانتیسم عرفانی است که در فصل اول به آن پرداخته شده است . استبداد، خفقان و سانسور موجود درجامعه راه را برای سیطره ی سمبولیسم بر شعر هموار می کند . شاعران با استفاده از زبان نماد و دنیای استعاره و تمثیل مضامین اجتماعی و سیاسی خود را بیان می کنند . همزمان با انقلاب سفید شاه فرمالیسم که از مدتها قبل شکل گرفته بود حضور خود را در شعر تثبیت می کند و شاعران بسیاری را به خود جذب می کند . این نوع شعر فارغ از ه ر نوع تعهد و طرفدار شعر ناب بود . با شکل گیری مبارزات چریکی و مسلحانه شاخه ای در شعر به نام شعر مبارزه و مقاومت شکل می گیرد . جریان مسلط دهه ی چهل شعر مقاومت و مبارزه است. این شعر عملاً قصد انقلاب دارد و پر از واژه های خون، تفنگ، اسلحه، انقلاب و ... است . شعر نو در فاصله ی سالهای یاد شده، اسطوره های ملی و جهانی را به کمک می گیرد تا از استحاله ی فرهنگی جلوگیری کند . از زبان طنز برای بیان معضلات اجتماعی مدد می گیرد . نوع نگاه سنتی به انسان را دگرگون می کند و خواستار ارزشمندی برای انسان است . همچنین در این دوره متا ثر از جریانات فمینیستی غرب در دفاع از حقوق زن، عده ای از شاعران زن به حمایت و دفاع از حقوق پایمال شده ی زن می پردازند و خواستار برابری و رفع تبعیض برای زنان می شوند . در آخرین مبحث این پایان نامه ، به تاثیر اقلیم و محیط جغرافیایی بر جهان بینی شاعر پرداخته ش ده است . جهان بینی جغرافیایی، فرهنگی و اجتماعی یک منطقه نوع خاصی از باورها و نگاه ها را در شاعران یک منطقه به وجود می آورد که او را از منطقه ی دیگر متمایز می سازد.